شرایط دمایی سالن مرغداری ایرانی

شرایط دمایی مرغداری
آب و هوا در سالن های مرغداری بر رفاه و سلامت انسان و همچنین پرندگان تأثیر می گذارد و اختلالات تنفسی، گوارشی و رفتاری در خانه هایی که شرایط آب و هوایی در حد استاندارد نیست بیشتر رخ می دهد.

کارایی مصرف خوراک با وضعیت سلامت گله مرتبط است. از حیواناتی که سالم نیستند نمی توان انتظار داشت که عملکرد مطلوبی داشته باشند.

هرچه حیوانات جوانتر باشند یا سطح تولید آنها بالاتر باشد، نسبت به شرایط آب و هوایی خانه حساس تر می شوند.

آب و هوا را می توان به عنوان مجموع عوامل محیطی که بر عملکرد انسان و حیوان تأثیر می گذارد، تعریف کرد.

عوامل اقلیمی

فاکتورهای زیر باید در سطح حیوان اندازه گیری شوند.

درجه حرارت
رطوبت نسبی
ترکیب هوا
سرعت هوا و حرکت هوا
سبک

عوامل موثر بر شرایط اقلیمی و ریز اقلیم پرندگان

آب و هوای خانه می تواند تحت تأثیر عایق بندی سقف، دیوارها و کف، تهویه، گرمایش، سرمایش و روشنایی باشد.

آب و هوای اطراف پرندگان را میکرو اقلیم می نامند (به عنوان مثال، جوجه ها در یک حلقه پرورش). در واقع میکرو اقلیم تنها چیزی است که برای پرندگان اهمیت دارد.

ممکن است آب و هوای خانه قابل قبول باشد اما آب و هوای سطح پرندگان نامناسب باشد. به عنوان مثال، CO 2 یک گاز سنگین و CO 2 است سطوح در سطح پرنده می تواند بسیار بالاتر از ارتفاع 2 متری باشد.

مثال دیگر حلقه پرورش است. استفاده از حلقه های جوجه آوری به این معنی است که دمای خانه تا زمانی که درجه حرارت در سطح جوجه (زیر پرورش دهنده) صحیح باشد می تواند کمتر باشد.

این اصل به منظور صرفه جویی در هزینه های گرمایش اعمال می شود. مزایا را باید در مقابل معایب سنجید، یعنی با حلقه‌های جوجه‌آوری می‌توانید در انرژی صرفه‌جویی کنید، اما اغلب کار برای ساخت و مدیریت حلقه‌های پرورش بیشتر است.

درجه حرارت

لایه ها خون گرم (همیوترمیک) هستند یعنی در محدوده خاصی دمای بدن آنها کاملا ثابت است. به طور متوسط ​​دمای بدن پرندگان بین 41 تا 42.2 درجه سانتی گراد است.

دمای بدن کاملا ثابت نگه داشته می شود و توسط بخشی از مغز مرغ (هیپوفیز) تنظیم می شود. این قسمت از مغز با ترموستات قابل مقایسه است.

انقباض و گشاد شدن عروق خونی و سرعت تنفس بر انتشار و احتباس گرما تأثیر می گذارد که در نتیجه دمای بدن را تحت تأثیر قرار می دهد.

مدتی طول می کشد تا مکانیسم های تنظیم گرما در حیوانات تازه متولد شده شروع به کار کنند و بنابراین آنها به دمای محیط بالاتری نسبت به حیوانات بالغ نیاز دارند. همچنین نسبت سطح و وزن حیوانات جوان نامطلوب بوده و ذخایر چربی ندارند.

مناطق دما

منطقه راحتی به عنوان منطقه دمایی تعریف می شود که در آن پرندگان می توانند دمای بدن خود را با حداقل تلاش ثابت نگه دارند.

این منطقه دما به سطح تغذیه و شرایط مسکن نیز بستگی دارد. رفتار پرندگان با افزایش دما به بالاتر از منطقه راحتی تغییر می کند زیرا آنها شروع به نفس نفس زدن می کنند و وضعیت بدن خود را تغییر می دهند.

هنگامی که دما کمتر از منطقه آسایش است، پرندگان نیز وضعیت بدن خود را تغییر می دهند و در کنار هم جمع می شوند.

منطقه گرما خنثی به عنوان منطقه دمایی تعریف می شود که در آن پرندگان می توانند دمای بدن خود را با کمک تنظیم حرارت فیزیکی ثابت نگه دارند.

این منطقه دما به سطح تغذیه و شرایط اسکان پرندگان و عوامل دیگر بستگی دارد. کمترین دما در ناحیه گرما خنثی، کمترین دمای بحرانی (LCT) نامیده می شود.

اگر دما به کمتر از این دما برسد، پرنده شروع به استفاده از انرژی خوراک برای گرم کردن خود می کند (یعنی دمای بدن خود را حفظ می کند) و در نتیجه غذای بیشتری مصرف می کند.

بالاترین دما در ناحیه گرما خنثی، بالاترین دمای بحرانی نامیده می شود (HCT). اگر دما از این دما بیشتر شود، پرندگان دیگر نمی توانند گرمای خود را دفع کنند.

آنها شروع به مصرف خوراک کمتری خواهند کرد و در نتیجه تولید کاهش می یابد.

بالاترین و کمترین دمای بحرانی بستگی زیادی به موارد زیر دارد:

• سن
• وزن بدن
• سیستم مسکن
• سطح تغذیه
• رطوبت نسبی
• سرعت باد
• سلامتی

تنظیم حرارت فیزیکی

هنگامی که دما در منطقه آسایش نیست، پرندگان مکانیسم های مختلفی دارند که آنها را قادر می سازد دمای بدن خود را بدون نیاز به تولید گرمای اضافی ثابت نگه دارند به این تنظیم حرارت فیزیکی گفته می شود و عواملی که بر تنظیم حرارت فیزیکی تأثیر می گذارند عبارتند از:

• عایق بافتی اگر پرندگان لایه ای از چربی زیر پوستی داشته باشند، می توانند اجازه دهند دمای پوستشان پایین بیاید و تنها در صورتی که حیوانات به درستی تغذیه شوند، می توانند در هنگام کاهش دما، یک لایه چربی زیر جلدی را رسوب دهند.
• پرها – پرها دارای اثر عایق هستند و میزان گرمای از دست رفته به محیط را کاهش می دهند.
• تغییر وضعیت بدن و خمیدگی – پرندگان می توانند به طور موثری از دست دادن گرما را از طریق وضعیت بدن تنظیم کنند و اتلاف گرما را می توان با جمع کردن نزدیک به هم به حداقل رساند. از طرف دیگر در هوای گرم پرندگان سطح بدن خود را تا حد امکان افزایش می دهند.
• تبخیر آب – اگر دماها بالا یا بسیار زیاد باشد، اتلاف حرارت محسوس به حداقل می رسد و تقریباً تمام گرما باید به عنوان گرمای نامحسوس (نهان) از بین برود. از دست دادن گرمای نهان، گرمای از دست رفته از بدن از طریق دفع رطوبت تنفسی است.
• جریان خون از طریق پوست و غشاهای مخاطی – جریان خون به پوست و غشاهای مخاطی را می توان از طریق انقباض و گشاد شدن رگ های خونی کنترل کرد. هر چه جریان خون بیشتر باشد، گرمای بیشتری از دست می رود.

تنظیم حرارت شیمیایی

روش دیگری که طیور می تواند دمای بدن خود را تنظیم کند، تنظیم حرارت شیمیایی است. هنگامی که دمای محیط در منطقه گرما خنثی نباشد، پرندگان می توانند:

مصرف خوراک را زمانی که دما زیر ناحیه حرارتی خنثی است افزایش دهید
زمانی که دما بالاتر از ناحیه حرارتی است، مصرف خوراک را کاهش دهید.

اندازه گیری و ارزیابی دما

بهترین ابزار برای اندازه گیری دما خود حیوان است. ارزیابی دما با مشاهده خود پرندگان فقط باید زمانی انجام شود که حیوانات در حال استراحت هستند، نه زمانی که فعال هستند یا غذا می خورند. شاخص های واضح آب و هوای نامطلوب خانه عبارتند از:

• رفتار گله
• وضعیت غیر طبیعی بدن
• ناهنجاری های خارجی
• پرهای غیر طبیعی ممکن است به اشتباهات در آب و هوای خانه اشاره کند
• فرکانس سرفه/عطسه
• فعال بودن
  اندازه گیری دما رایج ترین روش برای ارزیابی آب و هوا در یک خانه است. چنین اندازه گیری می تواند اطلاعات مفید زیادی را ارائه دهد و انجام آن گران یا سخت نیست. چندین روش برای اندازه گیری دما وجود دارد:

1. حداقل/حداکثر دماسنج (در هر خانه یا قسمتی از خانه)
2. سنسور دما (کنترل آب و هوای کامپیوتری)
3. دماسنج (الکلی، الکترونیکی)
4. دماسنج مادون قرمز – دماسنج الکترونیکی

محل قرارگیری دماسنج

دمای یک خانه یکنواخت نیست و بنابراین، چندین مکان وجود دارد که سنسور نباید در آنها قرار گیرد (یعنی نباید آن را نزدیک دیوار یا پشت چیزی که مانع جریان هوا می شود آویزان شود) و نباید خیلی بالا آویزان شود.

خانه. علاوه بر این، محل ورودی هوا و تجهیزات گرمایشی در تعیین بهترین موقعیت سنسور دما مهم است. بهتر است آن را تا حد امکان نزدیک به حیوانات و به گونه ای قرار دهید که هوای تازه قبل از رسیدن به حیوانات از سنسور عبور کند.

دماهای توصیه شده برای لایه ها و جوجه های گوشتی

دمای بحرانی برای لایه ها 20 درجه سانتی گراد است. برای هر 1 درجه سانتی گراد کمتر از 20 درجه سانتی گراد، پرندگان به 1.5 گرم غذا در روز نیاز دارند. کارآمدترین دما برای لایه ها بین 20 تا 24 درجه سانتی گراد است. هنگامی که دما از 24 درجه سانتیگراد بالاتر می رود، کیفیت پوسته و وزن تخم مرغ کاهش می یابد. دمای بحرانی جوجه های گوشتی و پرندگان پرورشی به شدت به سن بستگی دارد.

دمای پیشنهادی خانه برای طیور در جدول زیر آورده شده است.

جدول 1. دماهای توصیه شده برای جوجه های گوشتی

اولین روز               32-34 درجه سانتی گراد
کاهش هفته اول     30 درجه سانتی گراد
کاهش هفته دوم     26 درجه سانتی گراد
کاهش هفته سوم   22 درجه سانتی گراد
کاهش هفته چهارم  20 درجه سانتی گراد
توجه: این دماها دماهای توصیه شده هستند و در صورت لزوم باید با شرایط محلی سازگار شوند.

رطوبت نسبی

برای اندازه گیری رطوبت هوا در مرغداری ها از مفاهیم زیر استفاده می شود:

• رطوبت مطلق = گرم رطوبت موجود در 1 متر مکعب هوا .
• حداکثر رطوبت = حداکثر گرم رطوبتی که می تواند در 1 متر مکعب هوا در دمای معین وجود داشته باشد.
• رطوبت نسبی = رابطه بین رطوبت هوا و حداکثر رطوبت در دمای فعلی هوا که بر حسب درصد بیان می شود.
  

  مثال رطوبت نسبی %

  اگر دمای هوا 10 درجه سانتی گراد و حاوی 5.7 گرم رطوبت باشد، رطوبت نسبی 5.7/9.5 x 100 = 60 درصد است.

(جدول 3 را در مورد رطوبت مطلق در گرم بر متر مکعب هوا برای میزان رطوبت هوای با دمای 10 درجه سانتیگراد ببینید).

اگر همان هوا بدون افزودن رطوبت تا دمای 20 درجه سانتیگراد گرم شود، رطوبت نسبی 5.7/17.5 x 100 = 33٪ خواهد بود. بنابراین می توان نتیجه گرفت که گرم کردن هوا باعث کاهش رطوبت نسبی می شود.

برعکس، خنک کردن هوا منجر به رطوبت نسبی بالاتری می شود، به عنوان مثال اگر همان هوا 4 درجه سانتیگراد باشد، رطوبت نسبی 5.7/6.4 x 100 = 89٪ خواهد بود.

این نشان می دهد که هر چه هوا گرمتر باشد، ظرفیت آن برای نگهداری رطوبت بیشتر است.

اندازه گیری رطوبت

نسبی در سالن های مرغداری برای تعیین اینکه آیا اختلالات تنفسی به دلیل رطوبت نسبی خیلی زیاد یا خیلی کم است اندازه گیری می شود. اگر رطوبت نسبی خیلی زیاد باشد، میعان می تواند در خانه جمع شود. این تأثیر مستقیم بر رشد میکروارگانیسم ها دارد.

اندازه گیری و کنترل رطوبت

روش‌های مختلفی برای اندازه‌گیری رطوبت هوا در مرغداری وجود دارد که رایج‌ترین آنها لامپ خشک/تر روان‌سنج یا رطوبت‌سنج مکانیکی است.

اندازه‌گیری رطوبت موجود در هوا ممکن است مفید باشد، با این حال، در مقایسه با اندازه‌گیری دما به تنهایی، هزینه‌های نسبی بالاتری برای اندازه‌گیری رطوبت وجود دارد.

به همین دلیل، میزان رطوبت هوا معمولاً اندازه گیری نمی شود.

رطوبت با گرم یا سرد شدن شدید هوای خانه در پاسخ به دمای بیرون از خانه کنترل می شود. هنگامی که دمای بیرون پایین است، رطوبت نسبی در خانه کم است، که اغلب منجر به گرد و غبار خشک در هوای داخل خانه می شود.

اگر رطوبت نسبی بیش از حد بالا باشد، ممکن است بستر مرطوب شود. رطوبت نسبی ایده آل برای طیور 60-80 درصد است.

ترکیب هوا

مهمترین اجزای هوا نیتروژن (N 2 ، تقریباً 79٪) و اکسیژن (O 2 ، 20.3٪) است. علاوه بر این اجزای اصلی، چندین گاز دیگر مانند دی اکسید کربن (CO 2 ) و آب ( H 2 O ) وجود دارد.

پرندگان O 2 را استنشاق می کنند و CO 2 و H 2 O را بازدم می کنند. “کمبود اکسیژن” واقعی در مرغداری ها اتفاق نمی افتد زیرا حیوانات می توانند اکسیژن کافی را استنشاق کنند حتی اگر سطح اکسیژن هوا به طور قابل ملاحظه ای کمتر از حد طبیعی باشد.

آنچه در عمل “کمبود اکسیژن” نامیده می شود، در واقع اغلب ترکیبی از غلظت بالای CO 2 ، دماهای بالا و رطوبت بالا است.

گازهای مضر در مرغداری ها عبارتند از:

• دی اکسید کربن (CO 2 ) – دی اکسید کربن در مرغداری ها عمدتاً از هوای بازدمی پرندگان منشأ می گیرد. محتوای CO 2 هوا برای اندازه گیری اثربخشی تهویه استفاده می شود.
• آمونیاک (NH 3 ) – آمونیاک محصول فرآیندهای باکتریولوژیک در کود است. به راحتی به آب متصل می شود. آمونیاک سبک تر از هوا است و بنابراین در هوا بالا می رود.
• محتوای آمونیاک هوای مرغداری به تهویه، دما، رطوبت نسبی و تراکم انبار بستگی دارد. غلظت بالای آمونیاک باعث تحریک غشاهای مخاطی می شود. سولفید هیدروژن (H 2 S) – H 2 S با تجزیه مواد آلی (پروتئین) کود آزاد می شود. بوی بدی دارد (تخم مرغ فاسد) و گاز بسیار خطرناکی است.هنگامی که کود بهم زده می شود یا از گودال خارج می شود، H 2 S در هوا آزاد می شود. حتی غلظت کم سولفید هیدروژن در هوا می تواند برای انسان و حیوانات کشنده باشد. به همین دلیل است که هنگام هم زدن یا خارج کردن کود، تهویه با حداکثر ظرفیت مهم است.
• مونوکسید کربن (CO) – مونوکسید کربن یک گاز بی بو و بسیار خطرناک است. نتیجه احتراق ناقص به دلیل کمبود اکسیژن (O 2 ) در بخاری های گازی (فیلترهای تمیز) است.
• دی اکسید گوگرد (SO 2 ) – دی اکسید گوگرد زمانی ایجاد می شود که از نفت به عنوان سوخت استفاده شود. هر چه روغن تمیزتر باشد، SO2 کمتری تشکیل می شود . حداکثر غلظت گاز مجاز در مرغداری های اروپایی در جدول زیر آمده است.

جدول 2. استانداردهای گاز برای مرغداری های اروپایی

CO 0
CO 2 <2500 ppm = 0.25 VOL٪
NH 3 <25 ppm = 0.0025 VOL٪
H 2 S 0.0
SO 2 0.0
(1 حجم % = 10000 ppm)

اندازه گیری میزان گاز هوا

برای اندازه گیری میزان گاز موجود در هوا می توان از آشکارساز گاز استفاده کرد. تمام اندازه گیری ها باید در سطح حیوان انجام شود.

این دستگاه از یک پمپ تشکیل شده و مهمترین اجزای آن لوله هایی هستند که برای تعیین میزان گاز ضروری هستند. لوله ها با یک ماده شیمیایی پر شده اند که با عبور هوای حاوی گاز مورد سنجش تغییر رنگ می دهد. لوله های مخصوصی برای تعیین محتوای CO 2 , NH 3 , H 2 S , SO 2 و CO در هوا وجود دارد.

اندازه گیری و کنترل ذرات گرد و غبار

گرد و غبار برای سلامت انسان و حیوانات مضر است و بر آب و هوای خانه تأثیر منفی می گذارد. عملکرد تجهیزات نیز ممکن است به طور جدی توسط گرد و غبار از جمله گرمایش، روشنایی و تهویه مختل شود و همچنین نشان داده شده است که گرد و غبار حامل میکروارگانیسم ها است.

گرد و غبار در مرغداری ها عمدتاً از ذرات پوست، پر، ذرات خوراک، بستر و کود خشک تشکیل شده است.

میزان گرد و غبار در مرغداری ها به ندرت اندازه گیری می شود. می توان آن را به روش های مختلف اندازه گیری کرد، با این حال فرآیندها دست و پا گیر هستند و اغلب به چندین قطعه تجهیزات نیاز دارند زیرا مشخص نیست که هر بار که اندازه گیری می شود چه چیزی در گرد و غبار حمل می شود.

در حال حاضر ارائه توصیه های عملی در مورد چگونگی اندازه گیری میزان گرد و غبار و اندازه گیری برای چه چیزی دشوار است.

میزان گرد و غبار در یک خانه به عوامل مختلفی بستگی دارد. این موارد عبارتند از دما، رطوبت نسبی، نوع و سن حیوانات، نوع بستر مورد استفاده، سیستم تغذیه، بهداشت و غیره.

نگهداری مناسب از مرغداری ها و نظافت منظم شرایط راحت تری را برای حیوانات و شرایط کاری بهتر برای انسان ایجاد می کند.

حرکت هوا و سرعت هوا

راحت بودن یا نبودن پرندگان بسیار تحت تأثیر سرعت هوا و دمای هوا است. حیوانات جوان نسبت به حیوانات مسن و سنگین‌تر نسبت به این عوامل حساس‌تر هستند. با در نظر گرفتن دماهای توصیه شده، سرعت هوا در سطح حیوان مجاز است بین 0.1 تا 0.2 متر بر ثانیه متغیر باشد.

اگر دمای خانه پایین باشد، حیوانات سرعت هوای بالاتری را به عنوان یک جریان (شدید) تجربه می کنند که می تواند منجر به بیماری شود. یک راه ساده برای تعیین اثر (منفی) پیش نویس ها “مقدار پیش نویس” است.

مقدار پیش نویس اختلاف دمای هوای خانه و هوای ورودی (بر حسب درجه سانتیگراد) ضرب در سرعت هوا بر حسب متر بر ثانیه است (D= (OT – IT) XSD = مقدار کششی OT = دمای بیرونی IT = دمای داخلی S = سرعت هوا در سطح پرنده بر حسب متر بر ثانیه). استاندارد برای مقدار پیش نویس مقدار کمتر از 0.8 است. اگر مقدار آبکشی بیش از 0.8 باشد، خطر ایجاد آبریزش در مرغداری وجود دارد. اگر دما بالاتر از 25-30 درجه سانتیگراد باشد، سرعت هوای بالاتر از 0.1-0.2 متر بر ثانیه در واقع تأثیر مثبتی خواهد داشت و به خنک کردن حیوانات کمک می کند.

کنترل الگوی حرکت هوا در داخل خانه به این روش آسانتر است زیرا تأثیر سرعت هوا و دمای بیرون کمتر است. نمی توان قوانینی را برای الگوی حرکت هوا در خانه ارائه داد زیرا الگوهای حرکت هوا به تهویه داخل خانه، عرض خانه، شیب سقف و نحوه سازماندهی خانه بستگی دارد.

اندازه گیری سرعت هوا

سرعت هوا را می توان با بادسنج اندازه گیری کرد. الگوی حرکت هوا در یک خانه را می توان با استفاده از یک مولد دود یا پودر دود قابل مشاهده کرد.