تغذیه جوجه ها برای بهترین سلامتی و عملکرد

بخش مهمی از پرورش جوجه ها تغذیه است، تغذیه هزینه اصلی تولید را تشکیل می دهد و تغذیه خوب در عملکرد پرنده و محصولات آن منعکس می شود.

گزینه های تغذیه

راحت‌ترین راه برای تغذیه جوجه‌ها با جیره‌های پلت‌شده متعادل است، چه پرندگان در داخل خانه محبوس باشند و چه اجازه داده شود در فضای باز بچرخند. بیشتر رژیم ها حاوی ذرت برای تامین انرژی، کنجاله سویا برای پروتئین و مکمل های ویتامین و مواد معدنی هستند.

 جیره های تجاری اغلب حاوی آنتی بیوتیک ها و آرسنیک ها برای ارتقای سلامت و بهبود رشد، کوکسیدیواستات برای مبارزه با کوکسیدیوز و گاهی اوقات مهارکننده های کپک هستند. با این حال، می‌توان برچسب‌های خوراک بدون دارو را برای بررسی وجود مواد افزودنی خوراک دریافت کرد.

در صنعت، خوراک پلت می شود تا پرنده بتواند در یک زمان بیشتر بخورد. جوجه ها نیش می زنند و برای وعده های غذایی کوچک مرتباً به محل غذا می روند که به انرژی نیاز دارد.

پلت کردن مقدار انرژی مورد نیاز برای تغذیه پرنده را کاهش می دهد. با این حال، بسیاری از تولیدکنندگان طیور “طبیعی” مبتنی بر مرتع بر این باورند که گوشت زمانی بهتر است که پرنده ورزش بیشتری دریافت کند.

اگر پرنده از رژیم غذایی فیبری استفاده می کند، دانه هایی مانند پوسته صدف برای کمک به آسیاب کردن غذای درشت سنگدان عرضه می شود.

پرندگان صنعتی معمولاً از شن استفاده نمی کنند زیرا رژیم غذایی حاوی فیبر کمی است. پرندگان در فضای باز نیز سنگ های کوچک را برمی دارند.

بسته به مرحله تولید پرنده اغلب از جیره های مختلف استفاده می شود. جیره های اولیه دارای پروتئین بالایی هستند که یک ماده غذایی گران قیمت است. با این حال، جیره های پرورش دهنده و تکمیل کننده می توانند پروتئین کمتری داشته باشند، زیرا پرندگان مسن تر نیاز کمتری دارند.

یک رژیم غذایی آغازین حدود 24 درصد پروتئین، رژیم رشد کننده 20 درصد پروتئین و رژیم غذایی تکمیل کننده 18 درصد پروتئین است. رژیم های لایه ای به طور کلی حدود 16 درصد پروتئین دارند. جیره های ویژه برای جوجه های گوشتی، پولت ها، لایه ها و پرورش دهندگان در دسترس است. غلات کامل را می توان به عنوان دانه های خراشیده نیز تهیه کرد.

دسترسی به آب تمیز مهم است. سطح کل مواد جامد محلول بالای 3000 ppm در آب می تواند در سلامت و تولید طیور اختلال ایجاد کند.

جیره های خانگی مخلوط

برخی از تولیدکنندگان تصمیم می گیرند جیره های خود را مخلوط کنند تا مطمئن شوند که فقط از مواد طبیعی استفاده می شود.

مواد تشکیل دهنده خوراک طیور شامل کنسانتره انرژی مانند ذرت، جو، گندم، جو، سورگوم و فرآورده های فرعی آسیاب می شود. کنسانتره پروتئین شامل کنجاله سویا و سایر وعده های غذایی دانه های روغنی (بادام زمینی، کنجد، گلرنگ، آفتابگردان و غیره)، کنجاله پنبه دانه، منابع پروتئین حیوانی (گوشت و پودر استخوان، آب پنیر خشک، پودر ماهی و غیره)، حبوبات غلات مانند لوبیا خشک است.

دانه ها معمولاً برای بهبود قابلیت هضم آسیاب می شوند. دانه های سویا باید قبل از تغذیه معمولاً با اکسترود کردن یا برشته کردن گرم شوند تا یک مهارکننده پروتئین غیرفعال شود.

دانه های سویا معمولاً به شکل کنجاله سویا تغذیه می شوند، نه به شکل «پرچرب»، زیرا ابتدا روغن ارزشمند آن استخراج می شود. سویای کامل و برشته شده سرشار از چربی است که انرژی مورد نیاز پرندگان را تامین می کند.

خوراک مرغ معمولا حاوی کنجاله سویا است که محصول جانبی صنعت دانه های روغنی است. در صنعت، دانه های سویا را پوست کنده و به قطعات نازک (ورقه ای) برش می دهند تا عملکرد حلال (معمولاً هگزان) که از سویا برای استخراج روغن ارزشمند عبور داده می شود، بهبود یابد.

روغن های گیاهی مانند روغن سویا برای مصارف خوراکی و صنعتی استفاده می شود. سپس سویا را به عنوان روشی برای عملیات حرارتی برشته می کنند تا یک مهارکننده را غیرفعال کند که در غیر این صورت با هضم پروتئین در حیوان تداخل می کند.

با این حال، جوجه ها را می توان با دانه های سویای استخراج نشده (پرچرب) نیز تغذیه کرد. مزیت تغذیه سویای استخراج نشده این است که هنوز حاوی روغنی است که چربی انرژی بالایی را برای پرنده فراهم می کند. سویای استخراج نشده باید تحت عملیات حرارتی قرار گرفته و با حرارت خشک برشته شود و سپس قبل از مخلوط شدن در رژیم غذایی، آسیاب، نورد یا پوسته پوسته شود.

روش دیگر عملیات حرارتی اکسترودینگ است. اکستروژن شامل فشار دادن دانه ها از طریق سوراخ های قالب در یک گسترش دهنده-اکسترودر است که باعث ایجاد اصطکاک می شود که دانه ها را به اندازه کافی گرم می کند (گاهی اوقات بخار نیز اعمال می شود). نتیجه یک ماده پودری است که نیازی به آسیاب بیشتر ندارد. سویای برشته شده و اکسترود شده را نباید برای مدت طولانی نگهداری کرد، به خصوص در هوای گرم، زیرا روغن فاسد می شود.

از آنجایی که پروتئین به طور کلی یکی از گران‌ترین مواد غذایی است، صنعت از جیره‌های هدفمند استفاده می‌کند و با رشد پرندگان، میزان پروتئین را در جیره کاهش می‌دهد (جوجه‌ها با افزایش سن به پروتئین کمتر و کمتری نیاز دارند). با این حال، ممکن است برای تولیدکنندگان در مقیاس کوچک مقرون به صرفه نباشد که رژیم های غذایی متفاوتی برای شروع، پرورش دهندگان و تمام کننده ها داشته باشند.

معمولاً پیش مخلوط ویتامین اضافه می شود اما ممکن است با استفاده از منابع گیاهی غنی از ویتامین مانند یونجه کاهش یابد. سایر گیاهان نیز ویتامین هایی را در برگ، پوسته و سبوس خود تامین می کنند. روغن ماهی می تواند ویتامین های A و D را تامین کند.

مخمر برخی از ویتامین های گروه B را تامین می کند. نور خورشید منبع خوبی از ویتامین D برای مرغداری است (تبدیل یک پیش ماده به ویتامین D). طیور در مراتع گاو ممکن است ویتامین B12 را هنگام چیدن لارو حشرات از لاروهای سرگین بدست آورند.

جوانه زدن غلات، اگرچه فرآیندی پر زحمت است، اما زمانی که دسترسی به محدوده امکان پذیر نباشد، توسط برخی تولیدکنندگان برای ویتامین ها استفاده می شود.

 جوانه زدن می تواند مقدار کاروتن (پیش ساز ویتامین A) را در غلات افزایش دهد و به عنوان منبعی از علوفه در طول سال، می تواند یک مزیت برای تولید مرغ ارگانیک تایید شده برای کاهش میزان ویتامین های مصنوعی مورد نیاز در جیره باشد. خوردن گیاهان ممکن است رنگ زرد به پوست جوجه های ذبح شده و رنگ زرد عمیق تری به زرده تخم مرغ بدهد.

نمک معدنی کمیاب معمولاً به جیره طیور اضافه می شود، اما منابع دیگر می توانند مواد معدنی را تامین کنند. مواد معدنی، اگرچه در گیاهان به مقدار زیاد وجود ندارد، اما در پودر ماهی و کلپ (جلبک دریایی) وجود دارد.

پودر گوشت و استخوان منبع بسیار خوبی از مواد معدنی به ویژه کلسیم و فسفر است و همچنین منبع خوبی از پروتئین است. با این حال، اگر تولید کننده ای مایل به استفاده از پودر گوشت و استخوان نباشد، می توان دی کلسیم فسفات را جایگزین کرد.

دسترسی به مراتع می تواند ویتامین ها و مواد معدنی مورد نیاز در جیره را کاهش دهد زیرا پرندگان ویتامین ها را از گیاهان و هر دو ویتامین و مواد معدنی را از حشرات دریافت می کنند. نمونه ای از رژیم غذایی تمام غلات ضمیمه شده است.

پروبیوتیک ها گاهی در حین قرار دادن و قبل از حمل به جوجه ها ارائه می شود. با این حال، تهیه یک رژیم غذایی متعادل می تواند فرآیندی پیچیده و احتمالاً پرهزینه باشد، به ویژه برای تولیدکنندگانی که پیشینه کمی در زمینه تغذیه دارند.

دانش تخصصی در مورد نیازهای غذایی جوجه ها و مواد مغذی موجود در خوراک مورد نیاز است. مواد تشکیل دهنده خوراک باید مطابق با فرمول تهیه شوند، آسیاب شوند، با هم مخلوط شوند و معمولاً مخلوط به صورت پلت می شود.

برای دستیابی به مقادیر مناسب مواد مغذی، تعادل جیره‌ای در رژیم‌های غذایی خانگی، به ویژه در مقیاس تجاری مهم است. اگر رژیم غذایی به درستی متعادل نباشد، پرندگان از بیماری های تغذیه ای رنج می برند.

نیازهای غذایی شورای تحقیقات ملی برای طیور مقادیر پروتئین، انرژی (کربوهیدرات ها و چربی ها)، مواد معدنی و ویتامین ها را مشخص می کند. کیفیت پروتئین مهم است زیرا از اسیدهای آمینه منفرد تشکیل شده است، برخی از اسیدهای آمینه برای سلامت پرنده ضروری هستند.

کتاب های درسی تغذیه مانند تغذیه کاربردی حیوانات: خوراک و تغذیه نیز چنین نمودارهایی دارند.

مواد خوراکی را نیز می توان در آزمایشگاه برای آرایش مواد مغذی تجزیه و تحلیل کرد. متخصصان تغذیه طیور یا عوامل اکستنشن می توانند به تعادل جیره کمک کنند. در تهیه رژیم غذایی خود، فرمولاسیون مهم است.

نمونه رژیم غذایی ضمیمه شده است. برخی از رژیم‌ها شامل پودر گوشت و استخوان نمی‌شوند.

برای اطلاعات بیشتر با ما تماس بگیرید.

اگر حجم زیادی را مخلوط می کنید، ممکن است بتوانید یک آسیاب خوراک محلی برای آسیاب، مخلوط کردن و احتمالا پلت کردن (نیاز به ماشین آلات مختلف) برای خود تهیه کنید.

کارخانه های خوراک دام همچنین به مواد تشکیل دهنده خوراک و کارکنان دارای تخصص تغذیه ای که می توانند رژیم غذایی را فرموله کنند، دسترسی دارند.

برخی از تولیدکنندگان غلات کامل را تغذیه می کنند. روش “قدیمی” تغذیه جوجه ها روش “مش و دانه” است که یک سیستم دو غذایی برای تهیه غلات کامل همراه با جیره با پروتئین بالا به منظور کاهش هزینه ها است.

غلات کامل قیمت کمتری نسبت به جیره با پروتئین بالا دارند و حتی می توان آنها را در مزرعه کشت کرد.

رژیم های غذایی ارگانیک تایید شده

رژیم های غذایی مخلوط خانگی به ویژه برای تولید کنندگان مرغ ارگانیک معتبر مفید است. اگرچه جیره های مرغ ارگانیک از پیش مخلوط شده برای خرید در دسترس هستند، اما ممکن است گران باشند و ممکن است نیاز به حمل و نقل از فواصل دور داشته باشند.

بسیاری از تولیدکنندگان به دنبال منابع محلی مواد غذایی ارگانیک هستند. اگر در یافتن منابع خوراک ارگانیک به صورت محلی مشکل دارید، انجمن بهبود محصولات ارگانیک (OCIA) ممکن است بتواند اسامی تولیدکنندگان ارگانیک در منطقه شما را در اختیار شما قرار دهد.

برخی از تولیدکنندگان مواد غذایی ارگانیک خود را تولید می کنند.

یک مخاطب مفید کریگ کواچیک، یک تولید کننده مرغ ارگانیک در میشیگان است. او به طور متوسط ​​در هفته 50 قطعه جوجه گوشتی را در مدل مرتعی پرورش می دهد. او جیره ارگانیک طیور را مخلوط و می فروشد و با استانداردهای ارگانیک برای فرآوری خوراک آشنا است.

در حال حاضر، وزارت کشاورزی ایالات متحده، برچسب های “ارگانیک” را برای محصولات دامی مجاز نمی داند، زیرا استانداردهای فدرال هنوز برای تولید دام ارگانیک تعیین نشده است. با این حال، آژانس های صدور گواهینامه خصوصی و دولتی گواهی را ارائه می دهند که عملیاتی با معیارهای آنها مطابقت دارد.

استانداردهای اکثر برنامه ها برای تولید دام تایید شده مستلزم آن است که 100% خوراک دارای گواهی ارگانیک باشد و هیچ گونه آنتی بیوتیک، کرم، محرک رشد یا حشره کشی که در لیست محصولات طبیعی تایید شده برنامه نیستند، استفاده نشود.

نگرانی های تغذیه جوجه ها در مدل های مرتعی

هنگام پرورش پرندگان در یک مدل مبتنی بر مرتع، مهم است که به خاطر داشته باشید که سیستم گوارش جوجه ها به جای هضم علوفه، به سمت هضم حشرات، دانه ها و غلات است و آنها همچنان به غذای غلیظ نیاز دارند.

جیره برای تولید خوب با این حال، جوجه ها می توانند از علوفه های با کیفیت بالا، به ویژه حبوبات استفاده کنند. شبدر لادینو در دهه های 30 و 40 علوفه ای توصیه می شد که چرا طیور رایج تر بود. از علف سودان برای چرای تابستانی، جو و گندم در زمستان استفاده می شد و یونجه مرتع حبوبات چند ساله را فراهم می کرد.

اگر علف بلند باشد، جوجه‌ها در آغل‌های مزرعه‌ای محدود (“طیورهای مرتع”) تمایل دارند علف‌ها را به زیر بکشند و غیربهداشتی می‌شوند. مرتع تازه و گیاهی نسبت به مرتع فیبری و ساقه دار مواد مغذی بیشتری را برای طیور فراهم می کند و مرتع چم نزار خوب از گل آلودی و شرایط غیربهداشتی جلوگیری می کند. برخی از تولیدکنندگان از خرچنگ، کلم پیچ و حتی علوفه درختی مانند توت یا خرمالو به عنوان خوراک طیور استفاده می کنند.